NUSTALGE’A
di Ilva Fiori
Adëş
c’asò in penşiôn
a
fèg la vuluntêria, a scriv
mo
un’è pió côma na völta
cvând
a lavurêva e am sintéva
fê
pêrt de mónd, nénc par migliurêl
cóma
um piaşēva pinşè.
Adëş
a guerd qui’ch lavôra
e
aiò nustalgèa nénc dla fadiga
inşé
a e témp c’lè paş,
e
am cmènd s’lè servì quèl c’aiò fat.
S’a
posi fê par şintìm
incôra
in te froll, am cmènd
parchè
an poss guardè a e pasè
e
an poş pinşè soltânt
a
la pöca vita c’aiò avanȥê.
Um
tóca andè avâti dé par dé
e
fè cónt che la strê la sèa infinida.
Adesso
che sono in pensione
faccio
la volontaria, scrivo
ma
non è più come una volta
quando
lavoravo e mi sentivo
far
parte del mondo anche per migliorarlo
come
mi piaceva pensare.
Adesso
guardo chi lavora
e
ho nostalgia anche della fatica
assieme
al tempo che è passato
e
mi chiedo se è servito quel che ho fatto.
Cosa
posso fare per sentirmi
ancora
nel frullo, mi chiedo
perché
non posso pensare soltanto
alla
poca vita che mi avanza.
Mi
tocca andare avanti giorno per giorno
e
far finta che la strada sia infinita.
Ilva Fiori