La giòstra di Roberto Pontoni
Cun e’ surìṡ e ’na faza ch’ sugnēva da i sôn e dal luṡ u s lasēva tirê’, e in cal nöt e’ babèn u s pirdēva e int un mónd divērs u s lasēva purtê’.
In sëla a un caval biânc e’ curēva, l’arvēva al braza coma par vulê’ e a ócc asrē u s abandunēva a cl’ëria ch’ l’a l parēva carizê’.
Una machìna, un treno, un landó, ognô l’avēva ’na störia da cuntê’ a cagl’j ómbar in pì, fērmi a gvardê’.
Cla muṡica dôlza l’a n s sintēva pió, e’ babèn l’arstēva fērum a ’spitê’, cun do munēd in mân, pr’arturnê’ a sugnê’.
La giostra
Con il sorriso e un’espressione sognante si lasciava attirare dai suoni e dalle luci, e in quelle note il bimbo si perdeva e in un mondo diverso si lasciava portare.
Correva in sella a un cavallo bianco, apriva le braccia come per prendere il volo e ad occhi chiusi si abbandonava a quell’aria che sembrava accarezzarlo.
Un’auto, un treno, una carrozza, ognuno con una storia da raccontare a quelle ombre in piedi, ferme a guardare.
Quella musica dolce non si sentiva più, ma il bimbo se ne stava immobile ad aspettare, con due monete in mano per ritornare a sognare. Roberto Pontoni
|
|
|
Stampa questo articolo
Nessun commento:
Posta un commento