NUSTALGE'A
di Ilva Fiori
Adëş c’asò in penşiôn
a fèg la vuluntêria, a scriv
mo un’è pió côma na völta
cvând a lavurêva e am sintéva
fê pêrt de mónd, nénc par migliurêl
cóma um piaşēva pinşè.
Adëş a guerd qui’ch lavôra
e aiò nustalgèa nénc dla fadiga
inşé a e témp c’lè paş,
e am cmènd s’lè servì quèl c’aiò fat.
S’a posi fê par şintìm
incôra in te froll, am cmènd
parchè an poss guardè a e pasè
e an poş pinşè soltânt
a la pöca vita c’aiò avanȥê.
Um tóca andè avâti dé par dé
e fè cónt che la strê la sèa infinida.
Adesso che sono in pensione
faccio la volontaria, scrivo
ma non è più come una volta
quando lavoravo e mi sentivo
far parte del mondo anche per migliorarlo
come mi piaceva pensare.
Adesso guardo chi lavora
e ho nostalgia anche della fatica
assieme al tempo che è passato
e mi chiedo se è servito quel che ho fatto.
Cosa posso fare per sentirmi
ancora nel frullo, mi chiedo
perché non posso pensare soltanto
alla poca vita che mi avanza.
Mi tocca andare avanti giorno per giorno
e far finta che la strada sia infinita.
Ilva Fiori
Stampa questo articolo
Nessun commento:
Posta un commento